eerste weken (Rusland)

Met gepaste trots kan ik mededelen dat ik na twee weken in Rusland in de winter nog niet ben uitgegleden of gevallen.

Verder gaat het ook goed en we hebben het heel leuk. Tot nu toe zijn we na een paar dagen in Moskou te zijn geweest (waar we sliepen bij een Russische mevrouw en haar katten in een oud Russisch flatje) naar Kazan, Yekaterinburg, Tobolsk en Novosibirsk gegaan. Terwijl ik deze blog heb geschreven, zaten we in de trein naar Krasnoyarsk. Dit komt dus pas later online, want in de trein is geen wifi. (Hij rijdt wel stipt op tijd door bergen sneeuw en dat is ook heel wat waard).

Ik had ergens stiekem verwacht dat Russen met bontmutsen en een chagrijnig hoofd (eventueel dronken) door de sneeuw zouden lopen (haha hoezo stereotype?), maar niets is minder waar. Behalve de bontmutsen, die dragen ze wel. Als je eenmaal met ze praat (wat een opgave op zich is doordat weinig Russen Engels kunnen en gezellig Russisch tegen je praten waar wij dan weer niet zoveel van begrijpen), - nou goed, dan dus - blijken ze ontzettend aardig en willen ze je met van alles helpen. We werden vanuit de trein naar een taxi gebracht zodat we zeker weten goed aankwamen, er zijn taxi's gebeld in het Russisch, Russische briefjes geschreven zodat we zelf een treinkaartje aan het loket konden kopen en soms als je de weg vraagt loopt iemand met je mee tot aan de deur. We sliepen in een bed & breakfast in Kazan, waar we een gratis rondleiding kregen van het neefje van de mevrouw van het bed & breakfast. Die mevrouw had grote potten zelfgemaakte jam die we kregen samen met de thee die ze telkens zette. Ik dacht dat Engelsen veel thee dronken, maar Russen kunnen het misschien wel beter. We kregen een ritje in de auto van de zoon van die mevrouw, waarna hij nog een rondje omreed om de stad in het donker te laten zien. Hij leek wel enigszins beledigd toen ik m'n gordel om deed, maar hij reed nogal Russisch (hij ging driftend door een bocht in de sneeuw).

De steden zelf zijn indrukwekkend om te zien, en in de trein zitten is een beleving op zich. De dag dat ik dit schreef was de eerste keer dat mensen niet veel met ons wouden praten (er werd alleen even geïnformeerd naar Rubens schoenmaat).

We kopen telkens het goedkoopste treinkaartje, waardoor je met zes mensen op zes vierkante meter slaapt. De vorige treinreis sliepen we met twintig 11-jarige jongetjes in een wagon, die terug kwamen van hun hockeywedstrijd. Door de enorme afstandsverschillen hier moeten ze daar de nachttrein voor nemen. Ze vonden ons heel interessant, en het stoerste jongetje durfde wel wat Nederlands uit een vertaalmachine naar ons te roepen. We hebben een poosje via Google Translate gepraat, en tegen de tijd dat we uit moesten stappen stonden er zoveel jongetjes bij ons dat het lastig werd om onze spullen in te pakken. Ze wouden ook allemaal m'n mobiele nummer, ik heb nog nooit zoveel sjans gehad ;-).

Oh en op elk treinstation staat zo'n metaaldetectiepoortje met een beveiligingsmeneer ernaast, maar als het poortje vervolgens afgaat (omdat ik per ongeluk m'n mobiel nog in m'n zak had, oepsie) mag je gewoon doorlopen. Bijzonder.

Rusland heeft in totaal negen tijdszones, en met bijna elke nieuwe stad zitten we in een andere tijdszone. Dus we liggen ook nogal vaak in bed met een minijetlag.

Ik wil eigenlijk nog veel meer schrijven, maar als we alles wat er gebeurd is opschrijven zitten we de halve reis naar onze smartphone te staren en dat is zonde (ik type ook nog ontzettend traag met deze mobiel).

Oke het laatste ding: we worden best vaak aangestaard, en als we tegen elkaar praten wordt dat alleen maar erger. Soms moeten we eerst op de foto voor we weg gaan uit een hostel of een trein, haha.

Ik ga nu proberen om nog wat foto's te uploaden!

Liefs & groetjes vanuit een kamer bij een Russische mevrouw die Engels kan (jiehaa),

Susan